خستن... میفهمی؟خسسسسسته!

دانشگاه ما واقعا فوق العاده اس. گذشته از این که این ترم برای اولین بار تو عمرم تو سه روز 5 تا امتحان دادم! از 19 تا 29 دی امتحان داشتیم که یکیشون لغو شد و افتاد 3 بهمن... خلاصه که 3 بهمن تموم امتحانای ما تموم شده. از اون تاریخ تا امروز از بین 7 تا امتحانی که دادم؛ (شاهکار دیگه ی دانشکده ی ما اینه که بر خلاف همه ی دانشگاه ها تموم درساش به جای 3 واحد، دو واحده... واسه همین تعداد درسای زیادی داریم) تا دیروز بعد از ظهر فقط جواب دو تا امتحان اومده بود و الان که این پست رو براتون میذارم هنوز وضعیت 3 تا از امتحانام نامشخصه و قانونا بخش انتخاب واحد دانشگاه هم بسته شده و طبق تقویم آموزشیی، ما از هفته ی پیش باید میرفتیم دانشگاه :/

جالب تر این که آخرین امتحان رسمی ما که 29 ام بود؛ جوابش توسط آقای دکتر ابراهیمی طالقانی، دومین امتحانی بود که جوابش اومد. جا داره از همین تریبون یه خسته نباشید جانانه به دیگر اساتید خسته ی علوم تحقیقات بگم که واقعا هر ترم شگفت زده امون میکنن. هر ترم حماسه ی تازه ای می آفرینن. ما به شما میبالیم!

دی ماه 95...

یکی از بدترین اتفاقاتی که تو تهران ممکنه برا کسی بیفته؛ اینه که تو زمستون سرما بخوره و اهل قرص و دکتر و دارو هم نباشه... بنابراین از اونجایی که پشت سر هم آب پرتقال و چای+لیموترش+عسل میخوره و این معجون ها با شیر سازگاری ندارن، نمیتونه شیر بخوره کلا ریتم زندگیش به هم میخوره :(((

+توضیح لازم این که: نوشیدن شیر زمانی که آلودگی هوا زیاده، مفیده و تهران زمستونا، هوای به شدت آلوده ای داره.

++ از همه ی عزیزانی که این مدت کامنت گذاشته بودن برام و سراغمو گرفته بودن صمیمانه سپاسگزارم... باید بگم نمیدونید که کامنتاتون چه انرژی مثبت خوبی داشت و چه لبخند خوبی رو لبام می آورد :)

+++این دی ماه... یکی از پردغدغه ترین ماه های زندگیم بود و به شدت سخت گذشت... و اصلی ترین دلیل به روز نشدن اینجا هم همین بود... اما روزای بهتری تو راهن :)

فوت پدربزرگ... امتحانات وحشتناک... سه امتحان تو 5 روز... کنسل شدن امتحان تکنولوژی به خاطر فوت آیت الله رفسنجانی به توان دو... فاجعه ی پلاسکو... عقب افتادن همایش عابدی... کابوس پایان نامه

لبخند یادتون نره :)

رویاهات رو چند فروختی؟

تو یکی از گروه های درسیمون توی تلگرام... یکی از بچه ها این پست رو گذاشته بود:

تو سفری که به وین داشتم، یه پیرمرد ازم پرسید: بزرگترین رویات چیه؟

گفتم: «معلمی و نویسندگی» اما به خاطر شرایط اقتصادی کشورم، مجبور شدم دنبال علاقه م نرم و تو یه سازمان دولتی استخدام شدم.

گفت: رویاهات رو چند فروختی؟

گفتم: مگه رویا فروختنیه؟

گفت: آره، الان تو رویاهات رو به سازمانی که تو رو استخدام کرده فروختی.

       حالا اگه ماهی ٣٠٠ دلار حقوق بگیری یعنی سالی ٣۶٠٠ دلار و طی ٣٠ سال حدود ١١٠ هزار دلار. تو بزرگترین رویای زندگیت رو فقط به ١١٠ هزار دلار فروختی!

راستی رویاهای تو رو هم چند؟

من... پای سیستم نشستم و سعی میکنم پاورپوینت ارائه ی کلاسی روز دوشنبه ام رو آماده کنم که 7 نمره داره. یه نگاه به تمرین نقاشیام می اندازم که همه اشون رو سر کلاسای دانشگام کشیدم و روز به روز دارن بهتر میشن... تمام وجودم ازم می خوان که برم بشینم و بازم نقاشی بکشم... یا لااقل کتاب بخونم... موسیقی گوش کنم... اما این "سیستم طبقه بندی موجودی به شیوه ی ABC" دیوونه ام کرده... ارائه ها پشت سر هم پس و پیش میشن... یکی جلو می افته و یکی عقب... استادا یکی از یکی سخت گیرتر... و من همون آدمی ام که هنوزم دلِ خوشی از درس خوندن نداره... رویاهام رو دارم مفت می فروشم... به قیمت به دست آوردن یه کاغذی که اسمش مدرک کارشناسی ارشده... کاغذی که همه میبیننش... اما هیچکس "هزینه های فرصت" اش رو نمی بینه... لحظه لحظه هایی که می تونسته صرف به آرامش رسیدنم بشه... لحظه لحظه های بهترین روزای عمرم که دارن به مزخرف ترین شکل ممکن حروم میشن! کاش منم مثل لیلا و بهناز و... لااقل از درس خوندنم لذت میبردم.

دانشگاه برای من هیچ حرف تازه ای نداشت. سه ترم گذشت و همه چیز برای من تکرار مکرراتی بود که روزامو سوزوند! تنها چیزی که دستم رو گرفت... یه عالمه عکس بود از بام تهرانم... شهری که عاشقشم... دلم فقط به همین خوشه!

تنبل مرو به سایه :دی

یکی از مزایای اینترنت اینه که... وقتی هوس یه آهنگ رو کردی و حال نداری از جات بلند شی بری هارد اکسترنالت رو بیاری و آهنگه رو پیدا کنی... گوگل رو باز می کنی و مینویسی "دانلود آهنگ ...." بعدم از آرامشت لذت میبری :)))))))) والا :))))))))

+ از یه بنده خدایی پرسیدن تنبلی تا کجا؟ گفت تا بی نهایت و فراتر از آن #مجید #محسن

مجازات او... یا دیگران؟!

Y خورده بود زمین. نمیتونست از جاش بلند شه. X مثل همیشه خونسرد و بی تفاوت از کنارش گذشت. هیچوقت... هرگز جز خودش به کسی اهمیت نداده بود. به هر حال "دیگران" به داد Y رسیدن....

اما خب... دنیا دار مکافاته... چند سال گذشت... این بار X زمین افتاد. به گفته ی خودش که البته همیشه همه چیز رو بزرگ میکنه نمیتونست از جاش بلند شه. Y اومد بالا سرش و گفت... آخه من زورم نمیرسه تو رو بلند کنم... (چون yچند سال قبل کمرش آسیب دیده بود) اما yبر خلاف x هیچوقت نتونسته بود فقط به خودش فکر کنه. پس با هزار زحمت x رو از جاش بلند کرد.

میدونی قسمت جالب ماجرا چیه؟ X به "دیگران" میگه: خدا لعنت کنه y رو... من دو ساعت اونجا رو زمین صداش میکردم... این میگفت من زورم نمیرسه تکونت بدم!

و جالب اینجاست... X همون آدمیه که وقتی y کلیه اش رو عمل کرده بود... با وجود این که مشکل مالی نداشت... Y رو از بیمارستان تا خونه پیاده برد!

و جالب تر این که غریبه ها انتظار دارن... "دیگران" به این "موجود" احترام بذارن و دوسش داشته باشن!

شما رو نمیدونم... اما دوست داشتن این موجود از توان من خارجه... خدایا خودتم میدونی که این مجازات برای اون نیست. این موجود حتی عذاب کشیدنش موجب آزار "دیگران"ه... این بازی رو تمومش کن...

ممنونم رفقا

یه نوع بدبختی هم هست که از جایی شروع میشه که... کسایی که دلت نمیخواد اینستاتو فالو میکنن... بعد از قضا دلتم نمیخواد پاشون به وبلاگت باز شه و از طرفی نمیتونی هم چیزایی که میخوای رو تو اینستات نذاری... بلاکشونم نمیتونی بکنی....

این میشه که مجبوری تظاهر کنی تو جشن یک سالگی آرزوی برآورده شده ات فقط یه تماشاچی بودی....

در حالی که فقط بچه های بلاگیها میدونن که چقدر وجودشون و این رادیو همیشه برام عزیز بوده و هست... و فقط اونا میدونن... با گوش کردن فایل تولد یک سالگی رادیو چه نوع لبخندی رو لبم نشست و چه خاطراتی تو ذهنم مرور شد...

به عنوان یه عضو خیلی کوچیک از این جمع دوستانه ی عالی که متاسفانه چند وقتیه کمتر فرصت میکنم تو فعالیتاشون شریک باشم... جا داره بگم ممنونم از همه ی کسایی که تو این یک سال برای رادیو زحمت کشیدن... اما یه تشکر ویژه به نوبه ی خودم از: محسن. مجید. سوسن. حامد. مرتضی. سمانه. سحر. مژگان و حانیه که اگر نبودن... امروز احتمالا رادیوبلاگیهایی وجود نداشت.

دوستون دارم رفقا :) همیشه

9595 !

به بعضیام باید گفت: برای شادیِ روحِ باقی مونده ها... تو رو خدا بمیر! :|

ماجراهای خانوم سر به هوا! (خاطره نویسی)

چه شد که گوشیم گم شد!

انقدر سخته واقعا؟!

بیست و پنج سال از عمرم رفت... هنوز نتونستم به یه عده حالی کنم که اسم یاسمن با یاسمین فرق داره. همونطور که سمانه با سمائه.... فرزانه با فروزان.... مهرناز با فرناز.... لیلا با لیلی.... حمید با حمیده! .... غزل با غزال.... شهره با شعله...  یا حتی مثلا شقایق با آلاله... 

خو لامصب تو که بعد از این همه مدت که از آشنایی/رفاقت/ و از همه بدتر فامیل بودنمون میگذره و هنوز یادت نمونده که من یاسمنم یا یاسمین... یاسی صدام کن... مجبورت نکردن که...

مرسی اه:/

+من وقتی بچه بودم... تا مدت ها به اسم دخترخاله ی بزرگترم (سمانه) بین فامیلای دور صدام میکردن. چرا واقعا؟:/

دنیای این روزای من!

تعداد تارموهای سفیدی که ظرف این مدت تقریبا دو برابر شده... اونم تو این روزای شیرین... نشون میده که یه کم بیش از چیزی که باید دارم "فکر میکنم"

همیشه تو زندگیم از دوراهی فراری بودم... اما همیشه زندگی پر از دو راهیه... و همیشه انتخاب بین سخت و سخت تره!

هیچوقت حالم به این خوبی نبوده... و هیچوقت ذهنم از این مشغولتر نبوده... بازیِ عجیبیه! انگار همیشه یه جای کار باید بلنگه...

انگار زندگیِ بدون چالش حتی تو یه بازه ی زمانی کوتاه برای روزگار تعریف نشده...

حال من رو اگه بپرسی... عالی ام اما... ذهنم در شلوغترین حالت ممکنه... جوری که خالی کردنش حتی برای چند لحظه برام سخت شده