اسمش رو عشق نذار

شیطنت های زیرپوستیت... نگاه های زیرچشمیت به این و اون وقتی سر به سرم میذارن... و اون شب بخیر یهویی که نیم ساعت از آخرین حرفمون با هم گذشته و دیگه باهم کاری نداشتیم... اینا همش چیزاییه که هیچکس اسمشو عشق نمیذاره اما من با دنیا عوضشون نمیکنم :)

یکی میگفت فلانی یاعث شد من تصور کنم عاشقمه... در حالی که نبود. بچه ها... بیایید یاد بگیریم گاهی... این ماییم که رفتارهای ساده و بدون منظور دیگران رو که فقط از روی محبت خالصانه بوده رو جوری که دوست داشتیم تعبیر کردیم. منصفانه نیست که اینجور وقتا طرف مقابل رو سرزنش کنیم.

سهراب سپهری راست میگفت... چشم ها را باید شست... جور دیگر باید دید... 

پستی برای نخواندن 2

دیروز 45 دقیقه راجع به شرایط کار و این که چرا انقدر عصبانی ام با دکتر حرف زدم. گفتم شبیه گاو نه من شیر ده شدم که با یه لقد همه چی رو به هم میریزه! گفتم این روزا همه از من انتظار دارن بهترین باشم اما من کم آوردم.... مسئولیت ها بامنه اما انتظار دارن همه چیز بدون ایراد و اشکال پیش بره... دیگه نمی تونم... بهم گفت باید آروم باشم. گفت باید یاد بگیرم که کارام رو با طمانینه انجام بدم. حتی وقتی حق با منه لازم نیست درجا جواب بدم. باید صبر کنم وقتی آروم شدم با آرامش صحبت کنم. گفت باید این اصول رو تو زندگی شخصیم هم بیارم. حتی حرکاتم رو آروم کنم... این آروم بودن رو درونی کنم.

گفتم این روزا نمی تونم حرف بزنم... نمی تونم خودمو تخلیه کنم... گفت باید یاد بگیری که حرف زدن راه تخلیه شدن نیست. گفت باید یاد بگیری که مشکلات رو درون خودت حل کنی. باید یاد بگیری که اتفاقاتی که می افته اونقدری هم که داری بهشون اهمیت میدی مهم نیستن. حتی وقتی براش تعریف می کردم خودم هم حس می کردم که لحنم هم از همیشه عصبانی تره. بهش گفتم می بینید چقدر از همیشه عصبانی ترم؟ گفت یه بخشش طبیعیه... حجم کار بالا خودش هم به تنهایی گاهی آدم رو عصبی می کنه. بالاخره ساکت که شدم... از تو پرسید. گفتم خوبیم. مثل همیشه ایم. گفت می فهمم همین که همه چیز اونطور که انتظار داشتی پیش نرفته انرژیت رو کم کرده. انکارش نکن. یاد تو افتادم. فکر کنم تنها قسمتی که تو اون یک ساعت از ته دل لبخند زدم اون ده دقیقه ای بود که از تو حرف میزدم! گفتم... با هم خوبیم. میگیم می خندیم. خوش میگذره. مثل دو تا خط موازی کنار هم پیش میریم. گفت انکارش نکن... انکار کردنش بیشتر انرژیتو میگیره.

پرسید برنامه ی سال بعدت چیه؟ یه جوری تعجب کردم انگار اولین بار بود کسی همچین چیزی ازم میپرسید! خب راستش... اولین بار بود! ما همش داریم می دوئیم برای این که بدونیم چه کارهایی رو باید تا قبل از سال تموم کنیم اما سال بعد...؟! عین یه آدم مسخ نگاش کردم... گفتم نمی دونم! گفت باید بدونی! گفتم... قرار شده کلاس تدوین رو برگزار کنن... اونو حتما میرم... کلاس زبان اگه تموم بشه قرار شده با هم بریم فرانسه یاد بگیریم... برا یکی از دوستام می خوام برم از جنسای مغازه اش عکاسی کنم... اما... فقط همینه... دیگه برنامه ای ندارم....

کی می دونه سال بعد اصلا شرایط قراره چطور باشه؟ من... از فردای خودمم خبر ندارم... این روزا... حتی خودم هم نمی دونم دلم چی می خواد!

خواب

یه وقتا بیداری و دوست نداری بخوابی... درست مثل وقتایی که خوابی و دوس نداری بیدار شی! دنیا پر از این بازی ها و تناقض هاشه...! 

پستی برای نخواندن

این روزا از هر طرف که تصور کنی فشار روم هست. یه وقتا حس میکنم دارم له میشم. یه جاهایی زیادی شونه زیر بار مسئولیت دادم و حالا نمیتونم خودمو یه شبه بیرون بکشم. باید صبوری کنم. و تو این حجم فشار... ترجیح میدم نیم ساعت تو ایستگاه اتوبوس قدم بزنم اما تنها باشم... اما تو فضای بسته نباشم... اما تو محیط تکراری نباشم. 

روحم... جسمم... ذهنم... خسته اس اما هیچ چیزی نیست که دلم بخواد... جز خلسه... مثل اون لحظه ای که صبح از خواب بیدار میشی قبل از این که همه ی دردا و فکر و خیالا بیان سراغت... حتی هنوز نمیدونی ساعت چنده یا چندشنبه اس.... همه ی چیزی که میخوام یه خلسه ی طولانیه... نمیدونم چی میخوام... فقط میدونم خیلی خسته ام... و میدونم که از این تاریخ به بعد دوباره... مثل قدیم فقط اینجا رو دارم برای خالی شدن... 

کدبانو

هیچوقت کدبانو نبودم. نه که نخواما... مامان دوست نداشت کار کنم چون من یکی یه دونه اش بودم و دوست نداشت اذیت بشم. بهم میگفت یاد بگیر اما نمیذاشت انجام بدم. اما منم از اونام که کار رو توی کار یاد میگیرم. 

هر بار که تو دور همی ها پیشنهاد دادی برامون جوجه درست کنی با اون رسپی مخصوص خودت... از اون لحظه ی مسخره که باید منقل داغو جا به جا میکردید بدم می اومد. 

امروز که تیکه پارچه های مامان رو دیدم بهش گفتم یادم بده... برات دو تا دستگیره درست کردم!

به خودم که نگاه میکنم میبینم تنها چیزی که میتونه منو تغییر بده "دوست داشتن" ه. تنها چیزی که میتونه منو وادار کنه دست به سوزن بشم... یا دست به آشپزی بزنم یا عقیده ام رو نسبت به خیلی چیزا تغییر بدم... فقط "دوست داشتن" ه. تغییرایی که برام لازمن. 

چطوری میتونم این حس رو از خودم دریغ کنم حتی اگه اشتباه ترین کار دنیا باشه؟ هوم؟