از سر کار خسته خودمو برای کاری به ونک رسوندم. موقع برگشت تو صف تاکسی های خطی وایساده بودم. خانومی که کنارم وایساده بود گفت: شما بفرمایید... ماشین یه جای خالی داره. ما دونفریم.
ناخودآگاه یه لبخند بزرگ نشست رو لبم. خانومه خنده اش گرفت و گفت: چه خوشحال شدی! همونطور که در تاکسیی رو باز می کردم و سعی می کردم صورت خسته امو با یه لبخند بزرگ بپوشونم گفتم: آره :) دارم می رم خونه!
نشستم تو ماشین و با خودم فکر کردم: خدا رو شکر که هنوز خونه برام جایی برای رسیدن به آرامشه :)
یه وقتا هست فرار می کنی... نه از چیزی که هست... از چیزی که می ترسی پیش بیاد... هر چی میگذره بیشتر می ترسی از این که ترسهات واقعی میشن... یه وقتا فرار می کنی چون ندیدن و نشنیدن و نگفتن و نفهمیدن بهترین راهه...
بعد از بررسی های زیاد و بحث و گفتگوهای فراوان در بین دوستان زحمت کش بخش طنز پشت صحنه رادیو بلاگیها. اولین بخش خبری در کانال رادیو بلاگیها منتشر شد.
ضمن تشکر از همه ی بچه های پشت صحنه ی رادیو بلاگیها، به خصوصخبرسازان این هفته: ثریا ی نازنین، صبا، سمانه، حامد، شاهزاده شب، آقای بنفش، سکوت، مجید ساکن خیابان نوزدهم، مرتضی نفرهفتم، الکی خوش شما رو به شنیدن اولین بخش خبری دعوت میکنم :)
گویندگان خبرهای این هفته : حامد : جوون دهه شصتی | سمانه : اتاق دلم | یاسمین : پرنده ی سفید
امیدوارم لذت ببرید و همراهمون باشید.
سوژه های خبری این هفته :
شباهنگ|کج نویس|دکتر میم|پرنده سفید|هولدن|قناری معدن| زندگی طبق معمول
وبلاگ رادیو بلاگیها | کانال تلگرام رادیو بلاگیها | صفحه ی اینستاگرام رادیو بلاگیها
دوستان عزیزم وبلاگ رادیو بلاگیها هم راه افتاد ، هم برای داشتن ارتباط راحت تر و هم برای اون دسته از دوستانی که به تلگرام دسترسی ندارن . هدف ما از اول این بود که دست مخاطب رو از شبکه های اجتماعی بگیریم و بکشونیمش به دنیایی که برای ماها خیلی جذابه . نمیتونم بگم چقدر موفق بودیم اما میتونم بگم همه ی تلاشمون رو میکنیم ، با قدرت ، بدون خستگی ، به عشق وبلاگنویسی ، و خب البته به لطف حمایت شما :)
خسته ام...
فقط میخوام خودمو بردارم و برم.... خوب یادمه... شهریور پارسال هم همین حالو داشتم. دوباره برگشتم به همون نقطه... هر دونه ی پازل به وقتش سر جاش قرار میگیره... فکر کنم وقتشه... از اول هم باید حرف دلمو گوش میکردم... نه ماه گذشته و حرف دلم همونه... پشیمون نیستم که تا حالا سرکوبش کردم... اما حرفشو گوش میکنم... دلم همیشه درست میگه... من فقط خسته ام... باید استراحت کنم.... باید یه مدت خیلی خوب استراحت کنم.
نمیذارم حال دلم اینطوری بمونه....
+دلم میخواد برم دریا
داشتم فکر میکردم... شاید (یا حتی شاید بهتره بگم حتما) چیزی که تو زندگیای ما کمه هدفه... منظورم هدفای کوتاه مدت نیست. شاید با یه سوال بهتر بتونم منظورمو برسونم: چرا معمولا وقتی آدما ازدواج میکنن لبخنداشون کمرنگ تر از دوره ی مجردیشون میشه؟
مسئولیت زیاد رو قبول دارم اما من فکر میکنم هر آدمی به اقتضای سنش و توانایی هاش قبلا هم مسئولیت هایی داشته که باید از پسشون برمی اومده...
آدما بعد از بچه دار شدن، تمام زندگی و آرزوها و اهدافشون تو وجود بچه اشون خلاصه میشه... شادیشون به شادی بچه هاشون بند میشه... واسه همین اگه اون بچه به سمت اون هدفی که مادر و پدرش براش تو رویاهاش دیدن نره، پدر و مادرش حتی اگه به زبون نیارن دلگیر میشن... چون پدر و مادرا تمام زندگیشون رو برا بچه اشون خواستن...
انیمیشن آپ رو نگاه میکنم و از خودم میپرسم چرا خوشبختی فقط تو انیمیشنا واقعیه؟ پیر مرد و پیر زن... تمام زندگیشون, پول جمع میکردن تا به سرزمین آرزوهاشون برن... بارها و بارها تو شرایط سخت, مجبور شدن اون پول رو بابت چیزای دیگه خرج کنن اما ناامید نشدن، انگیزه هاشون کم نشد... همین بود که حتی بعد از فوت یکی، اون یکی بالاخره خودشو پیدا کرد و رفت دنبال به ثمر رسوندن آرزوی مشترک :)
درد امروز ما اینه که آرزوهامون تو وجود دیگران خلاصه شده! نذار کسی آرزوهاتو ازت بگیره... آرزوهاتو بساز... اما نذار همه ی آرزوت جایی بیرون از دنیای درونیت خلاصه شه...
و من... آرزو می کنم خدا کسایی رو که آرزوهای مشترکی باهات دارن سر راهت قرار بده تا همیشه برای رسیدن به آرزوهای قشنگتون با هم تلاش کنید :)
_دیشب تو خواب انقدر قشنگ بلندبلند میخندیدی!
+واقعا؟!!!!!
_آره:) صدات تا اون اتاق می اومد!
+چه حیف... اصلا یادم نیست چه خوابی میدیدم!
پ.ن: همین که یه شب مرخصی دادن و تو خواب کار نکشیدن که صبحش خسته و کوفته باشی خوبه دیگه:)))) تا باشه از این خوابا:)))
هیچوقت... هرگز... حس ششم مادرتون رو شوخی نگیرید!!!! قطعا مامانتون شما رو بهتر از خودتون میشناسه!
