عشق نام کوچک توست... نام کوچک ماست! :)

همه چی از اسمها شروع میشه. وقتی یه اسمِ ساده برات مفهومی بیشتر از چیزی که هست داره. اون یه نفر می تونه مادر, پدر, خواهر, برادر یا کسی باشه که واقعا دوستش داری! 

تا حالا به این فکر کردی که چرا انقدر فرق می کنه که کی اسمت رو چطور صدا کنه؟ چرا وقتی کسی که دوستش داری آخر اسمت "میم" مالکیت می ذاره خوشت می آد؟ چی باعث میشه وقتی اسمی رو هر جا که میشنوی, یادِ لبخندِ قشنگش می افتی؛ لبخندی که برای دیدنش حاضری هر کاری بکنی! یا مثلا چی میشه اسمی که تا دیروز برات فقط یه "اسم" بوده, حالا هر بار با شنیدنش قلبت تکون می خوره و یه لبخند میشینه رو لبت. من فکر می کنم همه چی از اسمها شروع میشه.

گاهی وقتا این که یه اسم رو چطور صدا می زنی برای اون شخص, از صد تا جمله ی "دوستت دارم" دلنشین تره. مثل هر بار که به شیوه ی خاص خودش صدات می کنه و تو دوباره و دوباره و دوباره لبریز میشی از عشق. مثل "ی" های آخر اسم که انگار فقط درست شدن تا یه نفر رو از بقیه متمایز کنن. و شاید اصلا "دوست داشتن", همون "جانمــ"ییه که هر بار صدات میکنه دلت می خواد در جوابش از دل و جونت بهش بگی.

پس شاید عشق اسم کوچیک منه وقتی تو صدام می کنی. شاید عشق اسم کوچیک توعه وقتی هر بار با شنیدنش هر جایی که باشم لبخند می آد رو لبم. عشق اسم کوچیک ماست چه وقتی "من و تو" کنار هم باشیم یا حتی فرسنگ ها دور از هم...

تو فقط اسمم رو صدا کن, بذار تا صدات رو بشنوم نازنین :)

#مسابقه #رادیوبلاگیها #سپندارمذگان #عشق_نام_کوچک_توست

+لطفا دوستانتون رو در جریان برگذاری این مسابقه قرار بدید. برای ارسال لینک آثارتون به آی دی تلگرام pelake23@ فقط تا فردا (سه شنبه 4اسفند 94) فرصت دارید :) منتظر متن های عاشقانه اتون هستیم :)

++از این بیشتر نپرس از عشق, نمی دونم... نمی دونی! :)

احساس عاشقی

احساس عاشق شدن, مثل اولین باری می مونه که موقع رانندگی می خوای بری دنده ی 5! :|

حرمت "دوستت دارم":)

گفتن جمله ی "دوستت دارم" یکی از سخت ترین کارای دنیاس... به خصوص وقتی نمیدونی تا کی می مونه...

شاید واسه همینه که پاش که بیفته راحت میتونی به مادر، پدر، خواهر یا برادرت بگی که دوسشون داری... اما واسه دیگران به این راحتی نیست.

نمیدونم بعضیا چطور میتونن به راحتی ادعا کنن! چطور واسشون به همین راحتیه؟! "دوستت دارم" حرمت داره...

نبرد دیرین!

داشت خاطراتش رو برام مرور میکرد. حرفایی که زده بود و چیزایی که شنیده بود رو میگفت. ولی تو نگاهش یه غمی بود! حرفاش رو با ذوق می گفت, لبخند رو لبش بود, با هیجان حرف می زد؛ اما... یه غمی تو چشماش بود! نگاش کردم گفتم پس این غم چیه تو صورتته؟

بهم گفت: می دونی؟ عشق چیز عجیبیه... در عین حال که خوشی زیادی میریزه تو دلت, شور و هیجان خاصی می آره تو زندگیت, روزاتو قشنگ می کنه... یه غم بزرگ با خودش داره... می دونی این غم کِی بیشتر می شه؟ وقتی که تمام احساست یه سمت میره ولی منطقت قبولش نمیکنه. منطق همیشه کار آدمو خراب میکنه! نمی ذاره حال احساست خوب باشه. اما احساست هی زور میزنه تا حالش رو خوب کنه... همین!

حرف هایش:)

کلی باهام حرف زد و آخر گفت: برو سراغ درسِت...

غافل از این که حواسم جایی حوالی حرفاش جا مونده:)

از صفر تا بی نهایت:)

به نقل از یه فیلم برام تعریف می کرد:

بین صفر تا یک؛ بی نهایت عدد وجود داره و خود اعداد از صفر تا بی نهایتن! اندازه ی بی نهایت هر آدمی با بی نهایتِ یه آدم دیگه فرق داره :) مهم اینه بی نهایتِ خودتو پیدا کنی!

+از اون حرفا که بعدها می فهمی "یعنی چی" :)

من بی دلیل خوشحالم :)

مثل لبخندی که صبح اول وقت با شنیدن صداهایی که تو گوشت میپیچن رو لبت میشینه...

مثل لبخندی که تو ساعت استراحت بین کار با خوندن چند تا جمله ی ساده رو لبت می آد...

مثل لبخندی که موقع برگشتن به سمت خونه نمی تونی از رو لبت برش داری تا لااقل مردم تو دلشون به تویی که سر پا وایسادی و سرت رو به شیشه ی در اتوبوس تکیه دادی و به جمله هایی که از هندزفری ای که تو گوشته پخش میشه دل خوشی, نگن دیوونه!

این حس خوب هر چی که هست... حتی اگه موقت باشه... به تموم حسای بد منطقی که منتظر فرصتن تا به سمتم هجوم بیارن می ارزه! پس: آره... من بی دلیل خوشحالم :))

+تیتر از ترانه ی سعید مدرس

حس می کنم دور نیست

تو فیلم آواز قو... بهرام رادان در نقش پیمان یه دیالوگ خوبی داشت... وقتی جمشید هاشم پور (حاج فتاح) ازش پرسید: سیگارت کو؟

گفت: ترک کردم!

فتاح گفت: آره... منم دیگه باید یواش یواش...

پیمان پرید وسط حرفش و گفت: یواش یواش نمیشه! باید یه دفعه بذاریش کنار!

در عجبم که اون فیلم رو شاید قریب به 20 بار دیدم اما درس نگرفتم... می دونم که ترک کردن کار راحتی نیست اما فکر کنم کم کم نمیشه! هر چی که هست... اگه قراره کنار گذاشته شه. باید یه دفعه بذاریش کنار...

عشق مثل خورشیده!

پست آخر سکوت سرد پاییزی  رو می خونم..

یادم می افته که چند روز پیش همونطور که طبق عادت دخترای دی ماهی تو فکر و خیالم از این شاخه به اون شاخه می پریدم... به این نتیجه رسیده بودم که:

عشق... مثل خورشید ه! بودنش نه تنها حس خوبی به آدم می ده... بلکه وجودش لازمه... اگه خورشید نباشه همه چیز از بین می ره و آدمیزاد می میره! اما اگه یه کم... فقط یه کم بخوای سعی کنی از مدارت خارج شی... اگه سعی کنی یه کم بیشتر از اون چیزی که باید, بهش نزدیک بشی... ذوبت می کنه... می میری... جون می دی! همونطور که با دور شدن ازش یخ می زنی و جون می دی و می میری!

+ تعبیر عجیبیه... اونم برای کسی که همه ی دور و بریهاش می دونن که چقدر از آفتاب بیزاره و همیشه عاشق بارون بوده... اما خب حقیقت اینه که این آدم همیشه سعی کرده منطقی باشه و قبول کنه که اگر خورشید نبود... حیات روی کره زمین وجود نداشت :)

من خوش شانسم :)

من خوش شانسم که از بچگیم یاد گرفتم چطور با دل تنگی هام زندگی کنم! تو دور میشی و من از خودم می پرسم... یعنی راهی که میرم درسته؟ یعنی ارزشش رو داره که سوار این موج بشم که نمی دونم منو کجا میبره؟ ساعتو نگاه می کنم و دوست ندارم که بری... تو میری و من با خودم می گم چه خوبه که یاد گرفتم با دلتنگی هام زندگی کنم! :) تو میری و من فقط لبخند می زنم :)