بردگی

هر روزی که میام سر کار ... بی حوصله ام.... دلم می خواد گریه کنم. حس می کنم از زمین و زمان متنفرم! دست و د لم به انجام دادن هیچ کاری نمی ره... حس مفید بودن ندارم. اولویت و ترتیب کارام رو فراموش می کنم. حس می کنم دیگه خبری از اون دختر پرانرژی و پر انگیزه‌ی قبل از دعوا با مدیرام نیست! هر ثانیه ای که سر کارم با آرزوی تموم شدن تایم کاری می گذره. بغض دارم. حالت تنفر دارم و دلم می خواد بالا بیارم. راستش بدنم هم به قضیه دامن میزنه... کمردرد و زانو درد ناشی از نشستن طولانی مدت... سر درد و سوزش چشم.... اگه بحث هزینه های زندگی نبود یک ثانیه هم دووم نمی آوردم.

فکر می کردم اگه برم سفر و حال و هوام عوضض بشه خوب میشم. فکر می کردم اگه یه روز مرخصی بگیرم و خونه استراحت کنم خوب میشم. اما نه... تا وقتی تو شرکت نیستم حالم خوبه... اما همین که پامو می ذارم اینجا از زمین و زمان حالم به هم میخوره. از خودم بدم می اد که عرضه انجام دادن هیچ کاری رو ندارم که خودمو رها کنم از این بردگی...

خدایا اگه وجود داری یه راه حلی جلو پام بذار دیگه دلم نمی خواد اینجوری زندگی کنم!

توی لعنتی که هیچوقت نبودی!

میتونم... خودم تنها از پس همه چی برمیام... انقدر در میارم که نگران پنچری ماشینم نباشم. سختمه... اما اون تابلوی کوفتی رو بالاخره میتونم تنهایی بزنم به دیوار... وقتی پام میپیچه، خودم میتونم برم دکتر... خودم از پس همه چی تنهایی برمیام...

 

اما این دلیل نمیشه نترکم از غم این که دلم میخواد تو کنارم باشی و نیستی.... هیچوقت نیستی... هیچوقت نبودی... و این جای خالی لعنتیت با هیچکس دیگه پر نمیشه... حتی با خودم! 

خستگی فکری

امروز پنج‌شنبه است. ساعت کاریمون 8 صبح تا 1 بعدازظهره... و ساعت 9 تا 11 برق نداریم. اما تعطیلمون نکردن. خب این زیاد مهم نیست ولی... مساله اینه که حوصله سر و صدا رو ندارم.... یکی از همکارامون به اصطلاح استاد دانشگاس... یکی دیگه هم ظاهرا دانشجوعه و اومده نظرش رو در مورد یه موضوع بپرسه و بلند ببند دارن حرف میزنن... یکی از بچه ها اون طرف آهنگ گذاشته... و یه سری دیگه دارن تو راهرو رفت و آمد میکنن و حرف میزنن... و همه این صداها رو مغزمن... دلم میخواد همه رو خفه کنم یا به همشون بگم ساکت باشید مغزم به یه کم آرامش نیاز داره...

من آدم حساس به صدایی نبودم اما اخیرا همه چیز داره آزارم میده. انگار آستانه ی تحملم نسبت به هر چیزی کم شده... اگه کار نداشتم امروز رو مرخصی میگرفتم و خونه میخوابیدم. 

بازگشت به سکوت

اخلاقای بد زیادی دارم. خیلی زیاد... اما بین همه ی اخلاقایی که دارم یه اخلاق خوب دارم و اون اینه که آدما رو قضاوت نمی کنم. آدما از تاریک ترین قسمت هاشون هم که بهم میگن ممکنه ناراحت شم, ممکنه خوشم نیاد, ممکنه فاصلخ بگیرم.... اما اون آدم رو قضاوت نمی کنم... هیچوقت نمی گم فلانی آدم بد و مزخرفیه.... نهایتا میگم ازش خوشم نمیاد... از خودش و نگاهش حس  خوبی نمیگیرم... احتمالا واسه همینه که وقتی قضاوت میشم یه چیزی درونم میشکنه... باید برگردم به همون روزا که با هیچکس از احساساتم حرف نمیزدم. که لال بودم و همه چیز رو تو خودم می ریختم... وقتی حرف زدن منو از نزدیک ترین آدمای زندگیم دور می کنه چاره فقط سکوته. تحمل بارش تنهایی خیلی راحت تره تا وقتی همون بار رو حمل کنی در حالی که یه نگاه قضاوتی هم رو همه ی اون بارا اضافه شده... تحملم کم شده. توانش رو ندارم... پس لطفا... فقط سکوت کن

و باز دو راهی...

1) دومین باره که دارم دچار این چالش می‌شم. کسی رو دوست دارم که دوستم نداره و از طرفی کسی دوستم داره که انقدری خوب هست که دلم نمی‌خواد کسی که قلبش رو می‌شکنه من باشم به خصوص این که به حضورش حس خیلی خوبی دارم.

2) دارم کانال آهنگ‌هاش رو گوش می‌کنم و مگه می‌شه سلیقه‌ی موسیقی کسی انقدر به یه نفر دیگه شبیه باشه؟!!! من حتی گلچین آهنگ‌های خودم رو که گوش می‌دم گاهی حوصله بعضی از آهنگا رو ندارم... اما از صبح همش دارم آهنگ‌هاش رو گوش می‌دم و هی از خودم می‌پرسم مگه می‌شه انقدر سلیقه موسیقی یه نفر بهم نزدیک باشه... خودمو کنارش تصور می‌کنم که چه تجربه‌های مشترکی می‌تونستیم داشته باشیم. برام با شوخی می‌نویسه: "تو هر چی می‌خوای بخوااااااه. هر چی تو بگی.... تو خانم رئیس.... تو دیگه نقطه ضعف منو داری.... من در اختیار تو اصلا" و....و....و....
یه لبخند تلخ می زنم و براش مینویسم: "چیزی که من می‌خوام رو تو نمی‌تونی بهم بدی :) اگه می‌تونستی وضعمون به از این بود :)" حرفو عوض می‌کنم و اونم حرفو عوض می‌کنه.

3) دیروز دیدمش. امروز ظهر برام نوشته: "دلم برات تنگ شده. به نظرت چی کار کنم؟" بهش می‌گم: "امروز میرم فلانجا اما به تو دوره. این همه راه رو باید بیای ولی من نمی‌تونم زیاد بمونم چون باید زود برم خونه." میگه: "باشه میام می‌بینمت"

تو دلم قندآب می‌کنن. عین یه دختر 14 ساله پر از شوق می‌شم. به دو تا چت رو به روم نگاه می‌کنم. از خودم می‌پرسم... درسی که باید یاد میگرفتم چی بوده که نفهمیدمش و دوباره داره تکرار می‌شه. حتی قشنگ‌تر و رویایی‌تر از دفعه قبل؟!

مسخره بازی

عید دیدنی.... اوووووف مزخرف ترین بخش نوروز... دیدن کسایی که هیچ علاقه‌ای به دیدنشون نداری با تظاهر به این که مکالمه‌ها خیلی برات سرگرم‌کننده اس. بلاتکلیفی به خاطر این که خانواده برای مهمانانی که میان یا جاهایی که میخوان برن چه برنامه‌ای دارن و اصرار برای این که دیدها رو بازدید بدیم... کسایی رو که تو یه سال ندیدیم تو دو هفته صدبار ببینیم.... مسخره بازی... مسخره بازی... حالم به هم میخوره

واقعا چرا وقتی رو که میشه صرف انجام دادن کارای عقب افتاده و چیزایی که دوست داریم و تو طول سال فرصتی براشون نداریم بکنیم صرف این مسائل به درد نخور کنیم؟ 

بدون عنوان

مامان میگه من زیادی خودمو تو اینستاگرام داد میزنم. دلم میخواد کمتر اونجا باشم. اما اگه ننویسم حالم بد و بد و بدتر میشه... هیچ چیز خوب نیست. خشته ام. اونقدر که با هیچ خوابی خستگیم تموم نمیشه. مامان مریضه و حتی اونقدری جون نداره که بتونی راحت باهاش از خونه بزنی بیرون. خوکچه هندیم از امروط صبح مریضه و غذا نمیخوره. مهمون میخواد بیاد و من آخرین چیزی که تو این دنیا میخوام مهمون داشتنه... اتاقمو زیر و رو کردم تا یه سری وشایل اضافه رو دور بریزم و اونجا بیشتر از همیشه مثل بازار شام شده و نه انرژی و نه انگیزه کافی برای سریع مرتب کردنش رو دارم... یه سری از کارای شرکت رو آوردم خونه تا کارای بعد از تعطیلاتم سبک بشه اما حوصله اش رو ندارم. بااااید زبان بخونم چون چند ماه اخیر بدون این که تمرین کنم فقط رفتم سر کلاس و اومدم و انگار پولم رو دور ریختم. دلم میخواد لاغر شم اما دل و دماغ هیچ حرکتی رو ندارم. دوست دارم با دوستام باشم اما ته تهش هیچی بیشتر از این که برم کوهسار و تنها بشینم و با هیچکس حرف نزنم و هیچ کاری نکنم نمیخوام. هیچ چیز خوب نیست... این اون زندگی ای که میخواستم نبوده و توانی برای تغییر دادنش ندارم. تو کل زندگیم هبچوقت انقدر ناامید نبودم. 

دردسر

مُرد! بدون این که حتی احساسم به خاطر رفتنش تکونی بخوره! اما باید برم... نه به خاطر خودش. به خاطر بچه اش که برام خیلی عزیزه. چون میدونم رفتنم به مراسم خوشحالش میکنه. اما لعنتی نه تنها تا وقتی زنده بود مایه ی دردسر و عذاب بود. حتی الانم که مرده به خاطرش باید یکی از مهم ترین جلسات کلاسم که توش نتیجه زحمات دو ماهه ام رو میتونم ببینم رو از دست میدم. و به خاطر این هم که شده نمیبخشمش.

کاش از اون آدمایی نباشیم که بود و نبودمون برا کسی مهم نباشه! کاش... از اون آدمایی نباشیم که حتی مرگمون باعث دردسر دیگران باشه... 

بیشعوری

دیروز اومده بود شرکت می گفت حالم خوب نیست. امروز اومده... میبینیم صداش گرفته. می گیم صدات گرفته ها میگه آره دیشب تب و لرز کردم. آخه چرا انقدر بیشعور باید باشی! خودت دیدی که من با کوچیک ترین سرما خوردگی مجبور شدم یه شب تو شرکت بخوابم. تو این وضعیت مزخرف مالیم مجبور شدم دو شب تو هتل بمونم... برای این که شرایط مادرم جوری نیست که بتونه مریض بشه. همکارم بهش میگه فوقش دو روز مرخصیه دیگه.

میگه بحث مرخصی نیست. بحث اینه که من باید برم خونه استراحت کنم وقتی نتونم استراحت کنم و همش باید جنگ اعصاب اینجا رو داشته باشم چرا باید برم خونه؟

 

ما.... درست بشو نیستیم! بیشعوری به خورد وجودمون رفته! و هر بلایی تو این سرزمین داره سرمون میاد حقمونه!

آرزو به دل

آرزو به دلم موند... یک بار... فقط یک بار وقتی برمیگردم بپرسه: خوش گذشت؟ چطور بود؟ تا من بشینم و با ذوق و شوق همه ی چیزای هیجان انگیز رو براش تعریف کنم :) اما همیشه برعکسه!