میبوسمت تو این جهنم!
آهنگ جدید شروین رو گوش میدم. ستاره دنباله دار، شروین میخونه: "حواست فقط به من باشه، که میبوسمت تو این جهنم، با من برقص زیر آوار، با من بزن زیر آواز، میبوسمت توی آتیش با من برقص زیر رگبار" میزنم زیر گریه... برای خیلی چیزا! از چیزای بزرگی که اینجا جاش نیست و خاورمیانه‌ای بودنمون بگیر تا...
من با کارتونای والت‌دیزنی بزرگ شدم، همیشه یه کم فانتزی به دنیا نگاه کردم. همیشه بزرگترین دعام برای دنیا آرامش بود. اما زندگی تو همین خاورمیانه بهم یاد داده بود که زندگی شبیه کارتونای رنگی و قصه‌ها نیست، همیشه دست آدم بدا رو نمیشه اما... به یه چیز خیلی امید داشتم... به این که کسی تو زندگیم باشه که تحمل جهنم رو راحت کنه.
برام از منطقِ قشنگِ "تو برای خودت کافی هستی و عشق در وجود خود توئه" حرف نزن... اینا رو خودمم بلدم اما... من فقط یکی رو میخواستم که زیر رگبار بهم بگه: "اینم میگذرونیم... با هم" اما انگار توقع زیادی بود. مگه نه معبود؟!
