ژرفای درون!
اینجا رو دوست دارم. چون راحت تر میتونم توش خودم باشم. چون وقتی مینویسم در انتظار بازخورد نیستم. مشخصه که هربار پست میذارم برمیگردم تا ببینم کسی برام پیغامی گذاشته یا نه و با هر پیام خوشحال میشم اما... چشم انتظار نیستم. ضمیرناخودآگاهم نمینویسه تا توجه جلب کنه... مینویسه تا رها بشه.
چند وقت پیش یه جمله ای تو اینستا دیدم و استوریش کردم که میگفت: "ما مرگ عزیزانمان را استوری میکنیم همانگونه که میزان دویدن های روزمره‌مان را. ما تشنه ی توجه هستیم، به هر قیمت و با هر توجیهی"
یکی از عزیزترین هام که میشه گفت من رو خوب میشناسه برام رو اون استوری نوشت: "دورت بگردم که دنبال توجهی" برام تلنگر بود که یادم بیفته درسته که این روزا وقت خیلی کمتری رو تو شبکه های اجتماعی میگذرونم. درسته که بیشتر به وبلاگ و بازی های گوشیم و سریال هایی که میبینم پناه میبرم تا واتس اپ و اینستا و تلگرام... اما درسته... یه گوشه از وجودم اونجا همش دنبال جلب توجهه. باید بفهمیم چرا؟
دلم میخواد برم درون خودم. تو عمق وجودم... اون ته ته ها. دلم میخواد غرق شم تو خودم. بدون سر و صدای بیرونی. دور از آدمای پوچی که این روزا زیاد میبینم دور و برم و انقدر خسته ام میکنن که حتی حوصله ندارم باهاشون بحث کنم. دوست دارم غرق شم تو خودم.
.
پ. ن بی ربطِ مرتبط: دلم میخواد تایچی یاد بگیرم!
