پرنده ی سفید

دبستان که می رفتم، انقدر معلمم رو دوست داشتم که وقتی ازم میپرسیدن دوست داری چی کاره بشی؟ می گفتم معلم. بزرگتر که شدم، دوران رشد و شکوفایی کامپیوترها بود و تب و تاب "مهندسی کامپیوتر" داغ بود و منم دوست داشتم از قافله جا نمونم. به دبیرستان که رسیدم عشق زیادم به هندسه و هنر مدام در گوشم گفت که تو باید معمار بشی. معماری رو دوست داشتم. با روحیه ام جور بود. کنکور دادم. رتبه ی مناسبی برای معماری نیاوردم. عزیزترین معلم اون روزهام بهم گفت: حسابداری رو بزن. بازار کار خوبی داره. گفتم: "آقای جاماسبی! من آدمش نیستم. نمی تونم صبح تا بعدازظهر بشینم تو یه اتاق و فقط با اعداد و ارقام سر و کار داشته باشم! اصلا فکرش هم دیوونه ام میکنه." اما می دونستم که راهنمایی بد بهم نمی کنه. بهم پیشنهاد داد مدیریت رو قبل از حسابداری بزنم. جوابای کنکور اعلام شد و من مدیریت صنعتی قبول شدم. رشته ام رو دوست داشتم اما هنوز دلم معماری رو می خواست. دست روزگار چرخید و چرخید و من رو نشوند پشت میز حسابداری! همون شغلی که همیشه ازش فراری بودم! اما روزای اول همین که شاغل شده بودم و دستم تو جیبم رفته بود راضیم میکرد. زمان گذشت و خستگی روز به روز بیشتر شد. برای ارشد رفتم مشاوره. تست دادم تا ببینم استعدادم بیشتر تو چه زمینه ایه. جواب تست برام خنده دار بود. برای شخصیت هنر اجتماعی من اولین شغلی که توی لیست پیشنهاد شده بود معماری بود و آخرین شغلی که به شخصیتم میخورد و بهتر بود سمتش نرم حسابداری!!!!!با خودم  می گفتم شاید دنیا فقط داره باهام یه شوخی مسخره می کنه.

امروز... دارم حسابداری می کنم. عالی نیستم اما بد هم نه. اما دارم سعی ام رو می کنم برای بهتر شدن. همکارای خوبی دارم. دوسشون دارم و باهاشون راحتم اما...

اینجاست که زنده یاد حسین پناهی میگفت: "انسان و بی تضاد؟!"