آن زمان که تولد دختری بی گناه مایه ی ننگ عرب ها بود
آنگاه که زندگی برای دخترکان عرب ساعتی به طول نمی انجامید...
نیاکان ما
بلندترین شب سال یلدا
شب تولد مینو(الهه ی زن) و میترا(الهه ی خورشید) را شب زنده داری می کردند.
یلدا برشما ایرانی خوش گفتار ، نیک پندار، و خوب کردار مبارک.
پ.ن۱:همفته ی اول دی واسه من خیلی متفاوته...چون هم یلداس... هم زمستون جونم شروع میشه... هم تولدمه... هم امید به باریدن برف بیشتر میشه
پ.ن ۲: داره امتحانام شروع میشه... واسه همین "اگه" نتونستم بیام و بهتون سر بزنم ازم دلخور نشین و به جاش برام دعا کنید که امتحانام رو خوب بدم
پ.ن ۳:میگن اگه شب یلدا ۷ تا میوه بخورید کل زمستون رو مریض نمی شید...
واسه من که اصولا زیاد میوه نمی خورم خیلی سخته
اما تلاشم رو می کنم
شما هم تلاشتون رو بکنید
پ.ن ۴:می گن: خداوند یلدا رو آفرید تا بدانی اگر عاشق روشنی هستی...یادبگیری که از انتظار در تاریکی خسته نشی...فراموش نکنید حتی طولانی ترین شب هم به خورشید می رسد
یلدای همگی مبارک و پر از شادی باد
روبهی قالب پنیری دید
به دهان برگرفت و زود پرید
بردرختی نشست گوشه ی باغ
که از آن می گذشت جوجه کلاغ
گفت بااو کلاغ:"کای بدبخت
بنده باید روم به روی درخت
توی قصه پنیر مال من است
این قضیه نه شرح حال من است"
گفت روبه: که هست این گونه
وضع ما در جهان وارونه!!!!
کتاب"تفریحات سالم"
نوشته ی زنده یاد عمران صلاحی
پشت خودروی باربری شیکی که من حتا نامش را هم نمی دانستم جمله ای نوشته شده بود که خواندن بخش دومش برایم سخت بود.
سرانجام خواندمش...نوشته بود:"آذربایجان اوشاجاخ"
این واژه ی ترکی را با آنچه که دست و پا شکسته خودم به یاد داشتم و به کمک دوستم به فارسی ترجمه کردم.
نوشته بود: آذربایجان به پرواز درخواهد آمد!
درآغاز از ترکیب واژگانش خوشم آمد:"به پرواز در خواهد آمد" اما سپس فهمیدم که این واژه "اوشاجاخ" در ترکی اذربایجانی به معنای پریدن(جداشدن) است!
از کنار آن خودرو گذشتم و راننده اش که چشم در چشم من را نگاه می کرد گویی که احساس دوستی کرده بود دستش را بلند کرد. من هم در پاسخ لبخندی زدم و سر تکان دادم.
دوستم رادیو گوش می داد و من سرم را به صندلی تکیه داده بودم و در اندیشه ی بابک خرم دین بودم که جدای از روایت های گوناگون از سرگذشتش , تندیسش در ایران ساخته نمی شود.
اما جمهوری آذربایجان در یکی از میدان هایش تندیسی از او را بالا می برد.
کشوری که با سرمایه گذاری کلان تاریخ دروغین برای خود و دانش آموزانش ساخته و گذشته اش را از ریشه ی اصلی اش جدا می کند و قهرمانان ساختگی برای خودش می سازد, شبکه های ماهواره ای درست می کند و به تحریک هم میهنان عزیزمان از راه تمایز نژادی(!) بر می خیزد و این می شود دستاورد تلاش های جهانخواران برای از خود بیگانه کردن مردم مان.
در ذهن خودم تاریخ سرزمین آذربایگان را بازخوانی می کنم.همین مردمی که بر پایه ی سندهای تاریخی از آغاز تا امروز "ایرانی" بوده اند و با گویشی از زبان فارسی(پهلوی) سخن می رانده اند و حتا برپایه ی بررسی های ژنتیکی نیز "ایرانی نژاد" اند اما این بار با زبانی دیگر, زبانی که ترک ها-که ورودشان به یورش مغول ها باز میگردد- برای ایرانیان به ارمغان(!) آورده اند و سپس هم به جز اندکی, همگی سوی سرزمین خود پا پس نهاده اند و شوربختانه جز چپاول و ویرانگری فرهنگی و نیز زبانشان(ترکی – مغولی) چیزی برایمان به جا نگذاشته اند.
و افسوس می خورم که ای کاش معلم تاریخمان این ها را برایمان گفته بود تا آن مرد,آنگونه نمی نوشت.
نوشته شده توسط:محمد خیاط زاده
در هفته نامه ی امرداد
شماره ی 267
شنبه 12 آذر 1390 خورشیدی
بعد نوشت: حتما این پست دوست خوبم محسن رو درباره بابک خرمدین از دست ندید.
سلام
شهادت امام حسین و یارانش رو به همه ی شما که شیعه هستید و کسایی که فارغ از دین و مذهب امام حسین رو دوست دارید تسلیت می گم.
هر چی فکر می کنم نمی تونم یه مقدمه ی خوب واسه حرفام پیدا کنم واسه همین می خوام برم سر اصل مطلب...
دو تا سوال اساسی برام پیش اومده:
اول این که واقعا واسم عجیبه که چرا ما همیشه دهه ی اول محرم (قبل از شهید شدن امام حسین و یارانشون) رو عزاداری می کنیم...حتی از چند روز(یا حتی چند هفته) قبل به پیشواز محرم می ریم
اما انگار بعد از عاشورا همه چیز تموم میشه...!!!!!
بگذریم از این که با این رفتارمون انگار می خوایم بگیم بلاهایی که بعدش سر حضرت زینب و دیگران می آد مهم نیست! اما اگه قراره بیشتر از یک روز برای امام حسین عزاداری کنیم چرا از عاشورا تا شب هفت رو مثلا عزاداری نمی کنیم؟(این رو دارم کاملا جدی می پرسم اگه می دونید لطفا جواب بدید)
دوم... چرا وقتی دسته ها راه می افتن تو خیابونا و صدای بلندگو رو تا آخر زیاد می کنن به این نفکر نمی کنن که ۱۱ شب ممکنه کسی خواب باشه یا مریض باشه...؟
چرا برای همدیگه احترام قائل نیستیم؟
من معمولا محرم از خونه بیرون نمی رفتم(منظورم غروباس که دسته ها راه می افتن) هر چند که این چند سال معمولا شرایط خونمون جوری بود که دسته از خیابونمون می گذشت و با باز کردن پنجره می تونستیم دسته رو ببینیم اما امروز(روز تاسوعا) شرایطی پیش اومد که ناخواسته مجبور شدیم برای چند دقیقه از چند تا چهارراه نزدیک خونه بگذریم.
محله ی ما از محل های قدیمی شهره که همیشه محرم توش حال و هوای دیگه داشت اما امسال خیلی سوت و کور بود اما چیز دیگه ای جلب توجه می کرد... واسم عجیب بود که ببینم لبو و باقالی فروش که خوبه بادکنک فروش بین مردم واستاده!!!!
فکر کن.... بادکنک رنگی!
من که تا قبل از این ندیده و نشنیده بودم که کسی بخواد تو عزاداری بادکنک بخره!!!!
مردم منتظر بودن تا دسته بیاد یه جوری گروه گروه واستاده بودن و حرف میزدن که انگار واسه تفریح اومدن!
من نمی گم آدم توعزاداری باید همش گریه کنه... آدم تو داغ از دست دادن عزیزش هم ۲۴ ساعته گریه نمی کنه... اما می خوام بگم انگار هیچی سرجاش نیست... قدیما انگار همه چیز فرق میکرد...
خوشحال میشم اگه اشتباه می کنم بهم بگید...
قصد من محکوم کردن دیگران نیست...قصدم ارشاد کردن و اصلاح بقیه هم نیست... که اگه قرار بر اصلاح باشه من اول باید خودم رو درست کنم...
اما می خوام بگم شاید من دارم اشتباه می کنم؟ شاید همه چیز سر جاشه و من دارم نیمه ی خالی لیوان رو می بینم...
اما
ما که این همه واسه امام حسین عزاداری می کنیم و می دونیم امام حسین چه طوری شهید شد... این رو هم می دونیم که امام حسین چرا شهید شد؟؟!
جاده رو داشتن آسفالت می کردن ترافیک سنگینی بود... ما هم هنوز 10 کیلومتر نیومده بودیم که تو اوج ترافیک دیدیم دوباره ماشین جوش آورد و فرمون سفت شد!
مثلا من خودم دیروز زدم به بی خیالی چون اتفاقی بود که افتاده بود و کاری ازمون برنمی اومد و حرص خوردن فایده ای نداشت!
(شکلک عصبانی رو نمی آره)
به اون لحظه که معلم برنامه ریز سختگیر و کم خنده(!)نتونست جلوی خنده اش رو بگیره وقتی روبان سیاه آگهی ترحیم رو بالای برنامه ی سنجش دید
:
