بازگشت به سکوت

اخلاقای بد زیادی دارم. خیلی زیاد... اما بین همه ی اخلاقایی که دارم یه اخلاق خوب دارم و اون اینه که آدما رو قضاوت نمی کنم. آدما از تاریک ترین قسمت هاشون هم که بهم میگن ممکنه ناراحت شم, ممکنه خوشم نیاد, ممکنه فاصلخ بگیرم.... اما اون آدم رو قضاوت نمی کنم... هیچوقت نمی گم فلانی آدم بد و مزخرفیه.... نهایتا میگم ازش خوشم نمیاد... از خودش و نگاهش حس  خوبی نمیگیرم... احتمالا واسه همینه که وقتی قضاوت میشم یه چیزی درونم میشکنه... باید برگردم به همون روزا که با هیچکس از احساساتم حرف نمیزدم. که لال بودم و همه چیز رو تو خودم می ریختم... وقتی حرف زدن منو از نزدیک ترین آدمای زندگیم دور می کنه چاره فقط سکوته. تحمل بارش تنهایی خیلی راحت تره تا وقتی همون بار رو حمل کنی در حالی که یه نگاه قضاوتی هم رو همه ی اون بارا اضافه شده... تحملم کم شده. توانش رو ندارم... پس لطفا... فقط سکوت کن