پرنده ی سفید

یه روزی یادمه آدم درونگرایی بودم. از اونایی که کنج تنهای اتاقشون رو به همه چیز از جمله رفتن به مهمونی یا خرید ترجیح می دادم. تنها سنگ صبورم یه دفتر بود. می نوشتم و می نوشتم. زمان گذشت. خیلی اتفاقی با بلاگفا آشنا شدم. نوشتن خوب بود اما گرفتن کامنت و جواب کامنتهایی که قبلا گذاشته بودم شیرین ترین بخش ماجرا بود. کم کم دست از گذاشتن شعرهای این و اون برداشتم و خودم نوشتم. اوایل سخیف اما به هر حال کم کم راهم رو پیدا کردم. چند تا دوست پیدا کردم. خوندمشون و سعی کردم از بین نوشته هاشون بشناسمشون. فکر می کنم اونا هم همین کارو کردن به خصوص این که برخلاف تصورم شناختن من کار سختی نبود. نوشتم و نوشتم... در واقع "خودم" رو نوشتم. نوشتم و قد کشیدم تا این که به "خودم" نزدیک شدم، به کسی که می خواستم باشم. کسی که همیشه حرفش رو می زنه. حتی برای یه مدت هر ثانیه خودم رو همه جا فریاد زدم تا فهمیدم دارم زیاده روی می کنم. هر چند که هنوزم گاهی این زیاده روی ها سراغم می آد. اما برای یه مدتِ نه چندان کوتاه انقدر ننوشتم که نوشتن فراموشم شد. شاید این پست هم یه تلاش دوباره اس برای آشتی با کلمات چون این روزها انقدر غرق در روزمرگی شدم و دغدغه هام اونقدر بوی قرمه سبزی گرفتن که شاید نگفتنشون بهتر باشه اما اگه تو این "ننوشتن ها" باز خودم از یاد برم چی؟ اگه کلمات برای همیشه ازم رو برگردونن چی؟

فکر می کنم برای فراموش نشدن؛ باید نوشت... باید گفت...