پرنده ی سفید

در جستجوی صلح و آرامش

پرنده ی سفید

در جستجوی صلح و آرامش

پرنده ی سفید

برای بلاگفا اتفاقات خوبی نیفتاد... و من ناچار شدم به کوچ!
پس:
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم. می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته... روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم. امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
تا روزی که نوشتن حالمو خوب میکنه؛ می نویسم:)

بایگانی
آخرین مطالب

۱۸ مطلب در دی ۱۳۹۴ ثبت شده است

کلی باهام حرف زد و آخر گفت: برو سراغ درسِت...

غافل از این که حواسم جایی حوالی حرفاش جا مونده:)

  • یاسمین پرنده ی سفید

من اعتراض دارم آقا!

چرا هر روزی که این طرح زوج و فرد از درب منزل اجرا میشه روز زوجه. این منصفانه نیست خو.

  • یاسمین پرنده ی سفید

وقتی صبح زود داری میری سر کار و یهو احساس میکنی دیگه تحمل شنیدن صدای خواننده ی مورد علاقه ات رو نداری و ضبط رو خاموش میکنی... معلومه حالت خیلی بده:|

هممممم مثلا ممکنه معنیش این باشه که خیلی خوابت می آد :-[ 

  • یاسمین پرنده ی سفید

خدایا این شبو به خیر بگذرون. والسلام و علیکم و رحمه الله و برکات

  • یاسمین پرنده ی سفید
دلم واسه آدمای قدیم میسوزه! کسایی که مجبور بودن با کسی که دوسش ندارن ازدواج کنن... باهاش بچه دار شن... تمام اخلاقای مزخرفش رو تحمل کنن و دم نزنن و با همین وضعیت 50؛60 سال از عمرشون رو کنار کسی بگذرونن که نمیتونن دوسش داشته باشن.... چون راه برگشتی نداشتن! چون کسی نبود که از خودشون و بچه های قد و نیم قدشون حمایت کنه. تحمل میکردن... اما تحمل به چه قیمتی؟ به قیمت پیر شدن و عصبی تر شدن خودشون... به قیمت این که این روزا که سن و سالی ازشون گذشته دیگه کمرشون راست نمیشه... به قیمت این که هیچوقت دل خوشی نداشتن تا واسه نوه هاشون قصه های رنگ و وارنگ شبونه تعریف کنن.... داشتم فکر میکردم تحمل کردن همیشه هم خوب نیست. آدم پرتوقع با کوتاه اومدن دیگران فقط پررو تر میشه.
  • یاسمین پرنده ی سفید

از قدیم گفتن چوب رو که بالا ببری گربه دزده فرار میکنه:) من که حرفی از حسودی نزدم تابلو:))))

+ببین:)))) گل گاوزبون:)))) فقط گل گاو زبون:))))))

یه ذره هم رو فن بیانت کار کن:)

  • یاسمین پرنده ی سفید

رسیدم لبِ مرز طرح ترافیک. جلوی پای پلیسه زدم رو ترمز. بدبینانه برگشت نگاه کرد و منتظر بود سر ماشینو کج کنم به محدوده ی طرح تا شماره پلاکو برداره. اما دید در ماشین باز شد. یک ... دو...سه... چهار... پنج...! 5نفر از در عقب پیاده شدن! سرنشین جلو هم کمربندش رو باز کرد و پیاده شد... انقدر تعجب کرده بود که نتونست چیزی نگه! مونده بود بخنده؛ جریمه کنه یا فقط متعجب به این فکر کنه که چطور 6نفر غیر از راننده تو یه پراید جا شدن!


+واسه اون مخاطب پیگیرِ خیلی مودبمون(!) هم که خیلی رو نوع ارتباطات حساسه عرض کنم که همه ی سرنشینا خانوم بودن. زیاد به اعصابت فشار نیار:))) و من الله توفیق. یه کم گل گاو زبون بخور خوبه برات:)))

  • یاسمین پرنده ی سفید

بهش گفتم:

فرق هست بین دوستی که سه ماه باهاش تو یه دانشگاه بودم... تو یه روز اما تو دو تا دانشکده ی مختلف کلاس داشتیم... اما از هم بی خبر بودیم و

دوستی که پایان نامه اش رو در اختیارم می ذاره تا برای کار کلاسیم ازش استفاده کنم و از اون مهمتر این که ازش کار یاد بگیرم! دوستی که تا دوی نصفه شب بیدار می مونه تا برای کار دانشگاه من قفل یه فایل پی دی اف رو بشکنه... دوستی که وقتی می بینه ناراحتم تا خنده ی واقعی رو لابه لای کامنتام حس نمی کنه نمی ذاره همینطوری برم بخوابم... دوستی که برای سورپرایز کردنم هر کاری می کنه... دوستی که بهم میگه واسه کارای دانشگات هر کاری ازم ساخته بود بهم بگو... دوستی که با وجود مشغله ی زیاد تا بهش میگم نمی تونم اون ویدئوی لعنتی رو کوتاه کنم میگه بفرستش تا من برات درستش کنم با وجود این که حجمش چیزی حدود 50مگ بوده!

اینا رو گفتم و بعد با خودم فکر کردم: تا دو سال پیش... کمیت برام خیلی مهم بود. تعداد کسایی که تولدم رو یادشون بود رو میشمردم! برام خیلی مهم بود که بدونم کیا تولد من رو یادشون مونده... اما از پارسال اون موضوع اهمیت خودش رو برام از دست داد... و امسال می فهمم فرق هست... میون دوستی که "شاد بودنت" براش مهمه و کسی که فقط روز تولدت بهت زنگ می زنه تا به این بهونه بعد از یک سال صدات رو بشنوه!

+فکر کنم دارم بزرگ میشم :))

++بعضی از دوستا بیشتر از یه "دوست"ن... میشن مثل قوم و خویش آدم! مثل یه قبیله! ;)

  • یاسمین پرنده ی سفید

1) از ترافیک اتوبان خسته شده بودم. گوشی رو گرفتم دستم. ویس فرستادم و بعد ویس دریافتی رو پخش کردم. زدم زیر خنده. (همیشه رانندگی رو دوست داشتم چون وقتی تو ماشین تنهایی می تونی همه جور دیوونه بازی در بیاری! می تونی بلند بلند بخندی... می تونی بلند بلند گریه کنی... می تونی بلند بلند سر خدا داد بزنی و باهاش دعوا کنی و همون جا دوباره بهش بگی "غلط کردم فقط تو می دونی چه مرگمه به دادم برس"... می تونی بلند بلند با صدای نَکَــره آواز بخونی!) خلاصه... ویس رو شنیدم و بلند بلند شروع کردم به خندیدن... به عادت همیشه که موقع کلافگی ناشی از ترافیک اینطرف و اونطرف رو نگاه می کردم.... بادختر بادکنک فروش چشم تو چشم شدم. روی گاردریلای کنار اتوبان نشسته بود و نگام می کرد. تو نگاهش یه دنیا حرف بود. لبخند تلخ گوشه ی لبش خنده امو کور کرد. خوشحال شدم که ترافیکِ روون باعث شد که زودتر از نگاهش فرار کنم. لابد پیش خودش داشت خوشبختی های منو میشمرد!


2) واسه اش از بهترین روز زندگیم میگم. می دونم که از خوشحالی من خوشحال میشه. انتظار دارم بهم بگه: "خوشحالم که بهت خوش گذشته!" اما به جاش غمگین میشه... می ره تو فکر و می پرسه: "یعنی ما باید دق کنیم که تا حالا باعث خوشحالیت نشدیم؟" اعتراف می کنم که جا خوردم... منظور من این نبود. من روزای خوب زیادی داشتم. اتفاقات غیرمترقبه ی جورواجوری برام افتاده که شادم کرده اما... براش توضیح می دم اما توضیحم انگار بیشتر خودم رو قانع میکنه تا اونو! سر رد شدن از خیابون اختلاف عملکرد داریم. به خنده بهش میگم: "چرا کارات برعکسه؟" با افسوس میگه: "ما همه کارامون اشتباهه!" بهش میگم: "من همچین حرفی نزدم!!!!" میگه: "تو نگفتی...من دارم میگم!" سکوت می کنم... باخودم تکرار می کنم: خوشی هات رو تو قلبت نگه دار... بهترین روزهاتو تو ذهنت مرور کن... سختی هاتو تو دلت نگه دار... روزای بد رو حتی تو ذهنت هم مرور نکن! یه چیزی از درونم ناله می کنه: آخخخخخ کاش می تونستم! کاش می تونستم!

به روزای قبل از وبلاگ نویس شدنم فکر می کنم... روزایی که همونطور بودم... روزایی که غم و شادی هام فقط مال دفترای سنگ صبورم بود. روزایی که خوشی و ناخوشی هام رو فقط خودم می دونستم.... وبلاگ نویسی منو تغییر داد... من دیگه اون آدم درون گرای سابق نیستم...

  • یاسمین پرنده ی سفید

گاهی وقتا یه کلمه ی ساده مثل "امیدوارم" معنایی خیلی بیشتر از یه کلمه داره... همونطوری که سکوت گاهی پر از حرفه! همونطور که یه "دو نقطه پرانتز"ِ ساده گاهی بیشتر از یه لبخند خشک و خالیه....

گاهی وقتا واژه ها هم کم می آرن! سهراب راست میگفت... واژه را باید شست... واژه باید خود باد... واژه باید خود باران باشد:)

  • یاسمین پرنده ی سفید