پرنده ی سفید

در جستجوی صلح و آرامش

پرنده ی سفید

در جستجوی صلح و آرامش

پرنده ی سفید

برای بلاگفا اتفاقات خوبی نیفتاد... و من ناچار شدم به کوچ!
پس:
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم. می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته... روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم. امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
تا روزی که نوشتن حالمو خوب میکنه؛ می نویسم:)

بایگانی
آخرین مطالب

۵ مطلب در خرداد ۱۳۹۶ ثبت شده است

یه دوره ای بود از بابا می پرسیدم چه خبر؟ میگفت: ما که زندگیمون شده "کار... خونه... کار... خونه... کم کم داریم میشیم کارخونه"

میخندیدم و میگفتم: منم شدم "کار... خونه... کلاس... کار... خونه... کلاس... دارم میشم کارخونه ی باکلاس"

الان که فکر می کنم جا داشت مامانم هم بگه "منم زندگیم شده کار ِ خونه و کار ِ خونه"

بابام هم میخندید و بهم میگفت خوبه حداقل تو باکلاسی :)

خواستم بگم کلا خانواده ی کارخونه داری هستیم :))))))) حالا هر کدوم به یه شکلی

  • یاسمین پرنده ی سفید

به نظرم فیلم دیدن خیلی خوبه ولی اصلا قاعده اش این باید باشه که فیلم رو با یه نفر دیگه ببینی. کسی که مثل خودت بدونِ حرف زدن، از اول تا آخرِ فیلم رو با دقت ببینه و بعدش نظرمونو بگیم.

کتاب خوندنم تقریبا همین طوره. اما خب کتاب وقت بیشتری لازم داره ضمن این که بهتره هر کس کتابو برا خودش بخونه بعد با هم حرف بزنیم اما...

همه ی مزه ی فیلم به اینه که بشینیم و باهمدیگه یه فیلم رو از اول تا آخر ببینیم و بعد باهم راجع بهش حرف بزنیم.

به نظرم دیدگاه هر آدمی نسبت به فیلم تا حدودی میتونه نشون بده که نظرات واقعی اون آدم چیه:)

  • یاسمین پرنده ی سفید

گاهی وقتا خوبه که تو جاهای عمومی با یه هندزفری تو گوشت تو آهنگات غرق نشی. به حرکات دست و پای خودت و مردم نگاه کنی و چیزایی رو ببینی که مدت هاست ندیدی!

دیروز خانم نسبتا مسنی تو مترو با خوشحالی داشت برای کسی توضیح میداد که 30 ساله سمتای خیابون سعدی و مرکز شهر نرفته. با اشتیاق میگفت میخواد بره کلاه آفتابگیر بخره و به قول خودش جوونی کنه و تهران گردی کنه!

پشت سرم راه می اومد. حرفاشو گوش میکردم و لبخند میزدم. به قول بچه ها... حال خوبش رو خریدار بودم! اون ذوق و شوخی که داشت واسه راه رفتن تو خیابونای شهری که ما هر روز داریم بی تفاوت رو آسفالتاش قدم میزنیم و یادمون میره کسایی هستن که همین قدم زدن ساده، همین اومدن تو این خیابونا، همین تحمل ترافیک و شلوغی هایی که نشونه ی جاری بودنِ زندگی ه براشون یه آرزوعه!

اون خانم میخواست به قول خودش جوونی کنه و ما که جوونیم همش چشممون به فرداها و روزای بازنشستگیمونه و گاهی فراموش میکنیم که بیست و اِن سالگی فقط یک بار نصیمون میشه!

  • یاسمین پرنده ی سفید

گاهی به زندگیش فکر میکردم و ناخودآگاه آهنگ مانی رهنما از ذهنم میگذشت: "وقتی عشق از دست میره، کی رو باید سرزنش کرد؟... اون که رفت یا اون کسی که به زبون نمیگه برگرد... به زبون نمیگه برگرد!"

تا این که خودم دچارش شدم! شاید حق با روانشناسا باشه! این سیکل مدام تکرار میشه! ما ناخواسته جذب چیزایی میشیم که زیاد بهشون فکر میکنیم!

  • یاسمین پرنده ی سفید
"ببین... گوش کن... تحلیل نکن" رو که نوشتم. عزیزی اومد برام نوشت: "چیزی که تو پستت نوشتی چیزیه که من اونروز تو گروه میگفتم در مورد انتخابات همتون مخالفم شدین" می دونستم درست میگه. چون خودمم وقتی پست رو مینوشتم به همین فکر می کردم. این که راجع به کاندیداها هم ما هر چی می دونیم از شنیده هامونه. اما چاره ی دیگه ای نداریم. اگه به مستندات رجوع نکنیم چطور می تونیم انتخاب کنیم؟
به سمت دانشگاه رانندگی میکردم و کاغذهای تبلیغاتی ای توجه ام رو جلب کرده بود که روی تابلوهای راهنمایی رانندگی چسبونده شده بود. کاغذهایی که تمام تابلوهای هشدارِ کنار اتوبان رو پوشونده بود. و به غریبه هایی فکر می کردم که شبونه ممکن بود گذرشون به اون اتوبان بیفته و دچار مشکل بشن.
از خودم می پرسم. کسی که حتی تا این اندازه برای شهرش احترام قائل نیست چطور می خواد عضو شورای شهر بشه؟! قضاوت کردن غلطه. اما بعضی چیزا رو آدم به چشم می بینه.
خوشحالم که روزای کثیف شدن شهرم با کاغذای تبلیغاتی تموم شد :)

+این پست عمدا بعد از تموم شدن انتخابات منتشر می شود :)
  • یاسمین پرنده ی سفید