منو ببخش...
عکسای گالری رو نگاه میکنم و دنبال یه عکس مناسب میگردم برات. یاد تمام روزایی می افتم که ترجیح میدادم تو عکسای تولدم نباشی و این موضوع کارم رو سخت کرده... توی کمتر عکسی لبخند زدی... نه به این دلیل که آدم بداخلاقی بودی... اما نمیدونم واقعا چی تو مغزت میگذشته...
خب راستش هرگز تو زندگیم دو رو نبودم. نمیتونم ادعا کنم که از نبودنت ناراحتم یا نمیتونم بگم دوستت داشتم... و به هیچ وجه ادعا نمیکنم که دلم برات تنگ شده! نمیگم چه حیف که وقتی بودی قدرت رو ندونستم یا چقدر از دست دادنت سخت بوده و حالا میفهمم کی بودی و.... ولی؛ راستش واقعا فکر نمیکردم که آلزایمر آدمو به جایی میرسونه که حتی "خوردن" رو هم فراموش میکنه...
اون دو هفته ی جهنمی رو یادم میاد که دلم برات میسوخت... و امروز از خودم میپرسم چطور قبل از اون، انقدر راحت تونستم ادعا کنم که "هیچیت نیست و فقط دنبال جلب توجهی" تو مریض بودی و من باور نکردم... و تنها چیزی که امروز عذابم میده همین موضوعه... خب راستش همه ی شواهد علیه تو بود... چشم پزشک این موضوع که "چشمت خوب نمیبینه" رو رد میکرد... متخصص قلب؛ دلیلی برای گلایه های گاه و بیگاهت پیدا نمیکرد و... حواس پرتی ات هم میتونست یکی از همون موردا باشه؛ وقتی میدیدم که خوب یادت مونده فلان برنامه ی تلویزیونی کی پخش میشه!
بهت دروغ نمیگم... دلم برات تنگ نشده! حقیقت اینه که من تنها کسی بودم که برات گریه نکرد اما... منو ببخش که باورت نکردم! همین...!
+یه فاتحه اگه تونستید بخونید:)
