گفتن جمله ی "دوستت دارم" یکی از سخت ترین کارای دنیاس... به خصوص وقتی نمیدونی تا کی می مونه...
شاید واسه همینه که پاش که بیفته راحت میتونی به مادر، پدر، خواهر یا برادرت بگی که دوسشون داری... اما واسه دیگران به این راحتی نیست.
نمیدونم بعضیا چطور میتونن به راحتی ادعا کنن! چطور واسشون به همین راحتیه؟! "دوستت دارم" حرمت داره...
میدونی بحث پیچیده ایه
مثل اینه که شما یه شخصی رو الان دوست داری بهش می گی و بهت می گه اما بعد از گذشتن یه مدتی پی به یه زوایایی از شخصیت هم می برید که واقعا برای ادامه زندگی قابل قبول نیست...
خب حالا باید چیکار کرد.. باید به حرمت دوست دارم زندگیت رو تحت تاثیر قرار بدی و بعد از ثبت محضری پای یه موجود معصوم بیاد وسط و بعدش...
بعدش تو هم به زندگیت بی حرمتی کردی هم به یه طفل معصوم ظلم
می دونم که خیلی عمیق نگاه کردم به قضایا و می دونم که خیلی ها هم به دروغ می کن دوست دارم که حسابشون از انسانها جداست و جا زدنشون مثل یه معجزه می مونه...
اما حرف من اینه پا گذاشتن تو این مرحله از زندگی به دل شیر می خواد و یه احساس رام شده...
شاید یه روزی این تو باشی که از دوست دارم گفتم پشیمون باشی..
یادمه یه دوست واقعی یه روزی یه حرفی به من زد که بعدها واقعا متوجه منظورش شدم
(( زندگی دو مرحله داره ؛ یکی مرحله قبل و بعد از ازوداج و دیگری بعد و قبل از بچه دار شدن و از هرکدوم از این مراحل بگذری دیگه نمیتونی به جای قبلی خودت برگردی پس دقت کن))
به نظر من تقصیر خودمون هم هست تو روزای اول خودمون نیستیم.. ایا توی ارتباطات اولیه با هر آدمی رفتارمون مثل رفتار توی خونه مونه؟؟؟
خیلی پیچیده اس.. خیلی
اما خب زندگی باید کرد...
