گفت: "چه خسته ای!" لبخند زدم و با سر اشاره کردم که آره. گفت اصلا شبیه اون آدمی نیستی که یک ماه پیش باهاش کلاس داشتم... اصلا اون انرژی رو نداری. گفتم آره... روحم خسته اس.
رسیدم خونه... مامان باور نمیکنه که این حجم از ناراحتی فقط به خاطر پایان نامه باشه. و بابا فقط سعی میکنه با شوخی منو از اوج عصبانیتم پایین بکشه...
و هیچکس باور نمیکنه که انقدر تو این مدت ضعیف شدم که میتونم فقط به خاطر قبول نشدنِ پیاپیِ موضوعات پایان نامه ی مسخره گریه کنم!
+ این یک روز بی مصرف و علاف گونه... سنجاق شود به تمام این سه سالی که وقتمو با ارشد تلف کردم!
++نمیدونم اگه یه ترم اضافه بهم بخوره شهریه ای که میدم خرج چی میشه... اما خدا شاهده که حتی بابت یک ریالش راضی نخواهم بود!!! حتی یک ریال!
