دلتنگی

الهام سر کار بی هوا گریه می کنه. نگران ازش دلیل رو می پرسیم و وقتی توضیح میده می فهمیم گریه ی شوقه! با خوشحالی میگه: "برادرشوهرم بعد از 12سال اومده ایران و همه رو سرورپرایز کرده... حالا می خوان محمد رو هم سورپرایز کنن من چطوری تا شب بهش نگم؟" و همچنان با ذوق اشک میریزه... درکش نمیکنم... آخه من هیچوقت سر هیچ چیزی ذوق زده نمیشم! مامان همیشه بهم میگه: "آرزو به دلم مونده ذوق رو تو چشمای تو ببینم"

الهام رو درک نمی کنم... صدف هم مثل منه... صدف میگه: "شاید دلیلش اینه که من هیچوقت دلم برای آدما تنگ نمیشه." من میگم: "من انقدر دلتنگ آدمای مهم زندگیم بودم؛ دلتنگی های کوچیک دیگه برام اهمیتی ندارن."

چند وقت پیش دکتر هاشمی بی مقدمه تو اتاق رو به هممون پرسیده بود: شما هم همیشه دلتنگ میشید؟ سوالش برامون خنده دار بود... ازش پرسیده بودیم: دلتنگ چی؟ و جواب میداد: "کلا... همه چیز... من همیشه دلم تنگ میشه..."

امروز دارم فکر می کنم شاید این غم همیشگی که باهامه، دلیل همه ذوق نکردن هام، دلیل این بغض مسخره که هر بار بهش اهمیت میدم در لحظه می خواد از چشام بریزه همین دلتنگیه!

توی لعنتی که هیچوقت نبودی!

میتونم... خودم تنها از پس همه چی برمیام... انقدر در میارم که نگران پنچری ماشینم نباشم. سختمه... اما اون تابلوی کوفتی رو بالاخره میتونم تنهایی بزنم به دیوار... وقتی پام میپیچه، خودم میتونم برم دکتر... خودم از پس همه چی تنهایی برمیام...

 

اما این دلیل نمیشه نترکم از غم این که دلم میخواد تو کنارم باشی و نیستی.... هیچوقت نیستی... هیچوقت نبودی... و این جای خالی لعنتیت با هیچکس دیگه پر نمیشه... حتی با خودم! 

یه ذهن خسته از دنیا چی می خواد؟

خوابم نمی‌بُرد. آخر شب بود. چشامو بستم و از خودم پرسیدم "چی می خوای؟" خیلی وقتا این سوالو از خودم می پرسم و این روزا انقدر خسته ام که اغلب جوابم به این سوال "هیچی"ه... جوابم "نبودن"ه... اما دیشب یه تصویر اومد تو ذهنم که یه لبخند رو لبم آورد...

دلم می خواد یه جای سرسبز... باهاش بشینم... من چوب بتراشم... برام مهم نیست اون چی کار می کنه... میتونه ماهی گیری کنه، می تونه بخوابه یا کتاب بخونه.... چه بهتر که اونم چوب بتراشه.... کاری که می کنه مهم نیست.... برام مهم حضورشه... و من فقط چوب بتراشم... انقدر چوب بتراشم تا ذهنم خالی بشه... تا خسته شم. تا به آرامش برسم...

#عاشقت_میشم_دوباره_عاشق_اونی_که_نیست

خستگی فکری

امروز پنج‌شنبه است. ساعت کاریمون 8 صبح تا 1 بعدازظهره... و ساعت 9 تا 11 برق نداریم. اما تعطیلمون نکردن. خب این زیاد مهم نیست ولی... مساله اینه که حوصله سر و صدا رو ندارم.... یکی از همکارامون به اصطلاح استاد دانشگاس... یکی دیگه هم ظاهرا دانشجوعه و اومده نظرش رو در مورد یه موضوع بپرسه و بلند ببند دارن حرف میزنن... یکی از بچه ها اون طرف آهنگ گذاشته... و یه سری دیگه دارن تو راهرو رفت و آمد میکنن و حرف میزنن... و همه این صداها رو مغزمن... دلم میخواد همه رو خفه کنم یا به همشون بگم ساکت باشید مغزم به یه کم آرامش نیاز داره...

من آدم حساس به صدایی نبودم اما اخیرا همه چیز داره آزارم میده. انگار آستانه ی تحملم نسبت به هر چیزی کم شده... اگه کار نداشتم امروز رو مرخصی میگرفتم و خونه میخوابیدم. 

افسردگی خاموش

خستم... نای ادامه دادن دارم؟ دلم میخواد ادامه بدم؟ اصلا میدونم چطور میخوام ادامه بدم؟ اصلا میدونم چی میخوام؟ اصلا معلوم هست چی میشه؟ نه.... نه.... نه... و نه به همه‌ی سوالای مشابه! اما چی کار میکنم؟ فقط ادامه میدم... نمیدونم چطوری... حتی نمیدونم چرا... فقط انگار راه دیگه‌ای وجود نداره

از مرد بودن خسته‌ام!

من فقط خسته‌م... خسته از این که نقش مردی رو بازی کنم که همیشه دلم میخواست تو زندگیم باشه و نبود. مردی که باشه... بمونه، دوسم داشته باشه، ازم حمایت کنه، واسه خستگی‌هام شونه باشه، واسه زخمام مرهم باشه... اونی که وقتی گند میزنم، وقتی تصادف میکنم، وقتی ماشینم خراب میشه، وقتی با رئیسم دعوام میشه، وقتی دلم گریه میخواد اولین و تنها کسی باشه که دلم بخواد بهش زنگ بزنم. من فقط خسته‌ام از این که وقتی می‌افتم خودم،خودمو بلند کنم. خسته‌ام که همه‌ی کارام رو خودم انجام بدم. دلم میخواد باشه و بگه: میدونم میتونی... اما اینا کار منه. بسپارش به من... انقدر مرد بودم که زن بودن داره یادم میره لعنتی

دلم می خواد بنویسم

دلم برای نوشتن تنگ شده. دلم می خواد بشینم پشت میز، دفترم رو باز کنم و با خودکار آبی از دلم بنویسم. مثل اون روزایی که انقدر تند تند مینویسم که کلمه ها از ذهنم نپرن که دستم درد میگیره. اما فرصت نیست... این قراره بهترین روزای عمرمون باشه... اوج جوونی قبل از سرازیری میانسالی و پیری... و من فقط در حال دوئیدنم... بی وقفه.... دلم برای نوشتن تنگ شده... نوشتن از دلم بی وقفه و بی سانسور...

امروز داره برف می‌آد... حال دلم خوبه :)

بازگشت به سکوت

اخلاقای بد زیادی دارم. خیلی زیاد... اما بین همه ی اخلاقایی که دارم یه اخلاق خوب دارم و اون اینه که آدما رو قضاوت نمی کنم. آدما از تاریک ترین قسمت هاشون هم که بهم میگن ممکنه ناراحت شم, ممکنه خوشم نیاد, ممکنه فاصلخ بگیرم.... اما اون آدم رو قضاوت نمی کنم... هیچوقت نمی گم فلانی آدم بد و مزخرفیه.... نهایتا میگم ازش خوشم نمیاد... از خودش و نگاهش حس  خوبی نمیگیرم... احتمالا واسه همینه که وقتی قضاوت میشم یه چیزی درونم میشکنه... باید برگردم به همون روزا که با هیچکس از احساساتم حرف نمیزدم. که لال بودم و همه چیز رو تو خودم می ریختم... وقتی حرف زدن منو از نزدیک ترین آدمای زندگیم دور می کنه چاره فقط سکوته. تحمل بارش تنهایی خیلی راحت تره تا وقتی همون بار رو حمل کنی در حالی که یه نگاه قضاوتی هم رو همه ی اون بارا اضافه شده... تحملم کم شده. توانش رو ندارم... پس لطفا... فقط سکوت کن

و باز دو راهی...

1) دومین باره که دارم دچار این چالش می‌شم. کسی رو دوست دارم که دوستم نداره و از طرفی کسی دوستم داره که انقدری خوب هست که دلم نمی‌خواد کسی که قلبش رو می‌شکنه من باشم به خصوص این که به حضورش حس خیلی خوبی دارم.

2) دارم کانال آهنگ‌هاش رو گوش می‌کنم و مگه می‌شه سلیقه‌ی موسیقی کسی انقدر به یه نفر دیگه شبیه باشه؟!!! من حتی گلچین آهنگ‌های خودم رو که گوش می‌دم گاهی حوصله بعضی از آهنگا رو ندارم... اما از صبح همش دارم آهنگ‌هاش رو گوش می‌دم و هی از خودم می‌پرسم مگه می‌شه انقدر سلیقه موسیقی یه نفر بهم نزدیک باشه... خودمو کنارش تصور می‌کنم که چه تجربه‌های مشترکی می‌تونستیم داشته باشیم. برام با شوخی می‌نویسه: "تو هر چی می‌خوای بخوااااااه. هر چی تو بگی.... تو خانم رئیس.... تو دیگه نقطه ضعف منو داری.... من در اختیار تو اصلا" و....و....و....
یه لبخند تلخ می زنم و براش مینویسم: "چیزی که من می‌خوام رو تو نمی‌تونی بهم بدی :) اگه می‌تونستی وضعمون به از این بود :)" حرفو عوض می‌کنم و اونم حرفو عوض می‌کنه.

3) دیروز دیدمش. امروز ظهر برام نوشته: "دلم برات تنگ شده. به نظرت چی کار کنم؟" بهش می‌گم: "امروز میرم فلانجا اما به تو دوره. این همه راه رو باید بیای ولی من نمی‌تونم زیاد بمونم چون باید زود برم خونه." میگه: "باشه میام می‌بینمت"

تو دلم قندآب می‌کنن. عین یه دختر 14 ساله پر از شوق می‌شم. به دو تا چت رو به روم نگاه می‌کنم. از خودم می‌پرسم... درسی که باید یاد میگرفتم چی بوده که نفهمیدمش و دوباره داره تکرار می‌شه. حتی قشنگ‌تر و رویایی‌تر از دفعه قبل؟!

میبوسمت تو این جهنم!

آهنگ جدید شروین رو گوش میدم. ستاره دنباله دار، شروین میخونه: "حواست فقط به من باشه، که میبوسمت تو این جهنم، با من برقص زیر آوار، با من بزن زیر آواز، میبوسمت توی آتیش با من برقص زیر رگبار" میزنم زیر گریه... برای خیلی چیزا! از چیزای بزرگی که اینجا جاش نیست و خاورمیانه‌ای بودنمون بگیر تا...

من با کارتونای والت‌دیزنی بزرگ شدم، همیشه یه کم فانتزی به دنیا نگاه کردم. همیشه بزرگترین دعام برای دنیا آرامش بود. اما زندگی تو همین خاورمیانه بهم یاد داده بود که زندگی شبیه کارتونای رنگی و قصه‌ها نیست، همیشه دست آدم بدا رو نمیشه اما... به یه چیز خیلی امید داشتم... به این که کسی تو زندگیم باشه که تحمل جهنم رو راحت کنه. 

برام از منطقِ قشنگِ "تو برای خودت کافی هستی و عشق در وجود خود توئه" حرف نزن... اینا رو خودمم بلدم اما... من فقط یکی رو میخواستم که زیر رگبار بهم بگه: "اینم میگذرونیم... با هم" اما انگار توقع زیادی بود. مگه نه معبود؟!